MNO | سبا پردازش

اپراتور مجازی موبایل MVNO یک اپراتور تلفن همراه است که با استفاده از امکانات و تجهیزات خود، انواع سرویس‌های پایه، سرویس‌های ارزش‌افزوده و اینترنت اشیا را ارایه می‌دهد.
اپراتور مجازی موبایل Mobile Virtual Network Operator) MVNO) یک اپراتور تلفن همراه است که با استفاده از امکانات و تجهیزات خود در بخش‌های Core، (HLR)HSS و IN، Billing و CC و اجاره بخش ACC شامل (BSC+BTS) از اپراتورهای موبایل MNO که به آنها اپراتور میزبان گفته می‌شود، انواع سرویس‌های پایه از قبیل USSD – SMS – Data – Voice و همچنین سرویس‌های ارزش افزوده VAS و همچنین سرویس‌های اینترنت اشیاء IOT و سایر سرویس‌های M۲M را ارایه می‌دهد.
به عبارت دیگر MVNO‌ها سرویس ویژه‌ای متفاوت از خدمات تلفن همراه ارایه نمی‌دهند، بلکه شرکت‌های اپراتور مجازی می‌توانند با استفاده از بستر تلفن‌های همراه محتوا و اپلیکیشن‌های داخلی خود را ارایه دهند و برای رسیدن به این نقطه لازم است میزان تولید محتوا افزایش پیدا کند.
نخستین MVNO توسط اپراتور دانمارکی ۲TELE راه اندازی شد و پس از آنکه موج این پدیده اروپا را فراگرفت، اپراتور مجازی موفق انگلیس در سال ۱۹۹۹ میلادی (۱۳۷۸ شمسی) با برند Nextel به فروش خدمات مخابراتی اپراتور UK پرداخت. موفقیت این اپراتور فاقد شبکه و تجهیزات به شکل گیری اپراتور مجازی «ویرجین موبایل» در ایالات متحده امریکا منجر شد. اپراتوری که توانست از ابتدای آغاز به کار خود تاکنون رقمی بالغ بر ۴۸۰ میلیون درآمد داشته باشد.

تفاوت اپراتورهای مجازی تلفن همراه (MVNO) و اپراتورهای موبایل (MNO)

۱. شبکه و زیرساخت فیزیکی

اپراتورهای مجازی موبایل نمی‌توانند خودشان شبکه و زیرساخت فیزیکی جدا داشته باشند. این شرکت‌ها باید برای استفاده از شبکه تلفن همراه، با یک یا چند اپراتور اصلی موبایل قرار داد بسته تا بتوانند از شبکه آنها استفاده کنند. بدین ترتیب در کشور ما هر شرکتی که می‌خواهد مجوز اپراتور مجازی تلفن همراه(MVNO) را دریافت نماید باید حداقل با یکی از شرکت‌های همراه اول، ایرانسل و رایتل به توافق رسیده و با آنها قرارداد امضاء کند.

۲. توسعه شبکه

اپراتورهای مجازی موبایل نمی‌توانند شبکه خود را گسترش دهند مگر اینکه اپراتور اصلی برای توسعه شبکه‌اش اقدام کند و دسترسی استفاده از آن را به اپراتور مجازی بدهد. بدین ترتیب اپراتورهای مجازی قبل از قرارداد باید به توسعه فنی و جغرافیایی شبکه اپراتور اصلی به خصوص در زمینه شبکه‌های ۳G و ۴G دقت کنند.

۳. تعرفه

تعرفه اپراتورهای مجازی باید بر اساس قوانین رگولاتوری و با توافق اپراتور اصلی تعیین گردد. این تعرفه‌ها در برخی مواقع کمتر از اپراتورهای اصلی و در برخی مواقع بیشتر است.

۴. شماره

سرشماره یا همان کد اپراتورهای مجازی می‌تواند متفاوت باشد و رگولاتوری به این اپراتورها سرشماره خاصی را ارایه کند. به عنوان مثال اپراتور مجازی طرف قرارداد همراه اول به جای استفاده از ۰۹۱ در شماره سیم‌کارت‌های خود از شماره مخصوص واگذار شده توسط سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی استفاده کند.

۵. سیم‌کارت

اپراتورهای مجازی می‌توانند سیم‌کارت‌های خود را از اپراتور اصلی تهیه نکرده و خودشان از شرکت تولیدکننده خریداری کنند؛ در ضمن قیمت سیم‌کارت‌های این اپراتورها می‌تواند متفاوت باشد و در این زمینه از اپراتور اصلی تبعیت نکنند.

۶. خدمات

اپراتورهای مجازی تلفن همراه برای ارایه هر خدمت که در مجوزشان ذکر شده باید با اپراتور اصلی به توافق برسند. به عنوان مثال برخی اپراتورهای مجازی پیام چندرسانه‌ای ندارند یا فقط اینترنت ارایه می‌کنند.

۷. طرح‌ها و بسته‌ها

اپراتورهای مجازی تلفن همراه می‌توانند بسته‌ها و طرح‌های تشویقی متفاوت یا ارزان‌تری را ارایه دهند.

۸. برند تجاری

اپراتورهای مجازی تلفن همراه برند تجاری خاصی خود را دارند و می‌توانند نام اپراتور یا اپراتورهای اصلی خود را در سایت یا تبلیغاتشان اعلام نکنند. این برند تجاری خاص به اپراتورهای مجازی استقلال می‌دهد.

۹. فروش

اپراتورهای مجازی موبایل می‌توانند طرح‌های فروش متفاوتی نسبت به اپراتورهای اصلی داشته باشند. برخی از اپراتورهای مجازی موبایل برای جذب مشتری بیشتر با سازمان‌ها و شرکت‌ها قرارداد می‌بندند و برخی تنها در بخش سازمانی خدمات ارایه می‌دهند. این فروش متفاوت می‌تواند شامل سیم‌کارت‌های هوادارای باشگاه‌های ورزشی، هنرمندان و ورزشکاران باشد.

این کار برای موفقیت باید مانند کشورهای دیگر با قراردادهای چند ساله و تعهد مالک سیم‌کارت و گوشی به اپراتور فروشنده انجام شود. این کار به خاطر اینکه تا به‌حال توسط سه اپراتور ایرانی انجام نشده است، برای مشترکان اپراتورها و علاقه‌مندان فناوری جذاب است.

۱۰. مالکیت‌های مجزا

بر اساس قوانین اپراتورها در ایران می‌توانند تنها ۷ سیم‌کارت را به نام یک نفر بزنند. اپراتورهای مجازی شامل این قانون می‌شوند و مالکانی که ۷ سیم‌کارت از یک اپراتور دارند می‌توانند ۷ سیم‌کارت دیگر از اپراتور مجازی طرف قرارداد با این اپراتور نیز داشته باشند.

🗞منبع خبر: ایبـِنا

انواع سرویس‌های اینترنت پرسرعت موجود در کشور بسته به ویژگی‌های متفاوتی که دارند، قابلیت‌های متنوعی را برای استفاده کاربران فراهم می‌کنند که شناخت آنها می تواند باعث برگزیدن بهترین سرویس توسط کاربران می شود.
انواع سرویس‌های موجود اینترنت در کشور به دلیل داشتن ویژگی‌های متمایز از هم برای کاربران با شرایط مکانی و موقعیتی متفاوتی طراحی شده‌اند؛ سرویس‌های پرسرعت فراهم شده از سرویس‌های ثابت تا نقطه به نقطه و در نهایت همراه را شامل می شوند که هر سرویس نیز در خود دارای انواع مختلفی سرویس های متمایز از هم است که کاربران اینترنتی بسته به شرایط و نیاز خود می توانند مناسب‌ترین سرویس را انتخاب کنند.

سرویس‌های ارتباطی ثابت

در این گروه سرویس‌های ارتباطی ثابت سیمی مانند ADSL، VDSL و یا FTTx قرار می گیرند که ویژگی بارز آنها محدود بودن به یک مکان مشخص و محدوده جغرافیایی خاص یا بستر فیزیکی است که خارج از آن محدوده مشخص امکان استفاده از این سرویس وجود ندارد.
در سرویس ADSL دارندگان پروانه تعداد ۱۷ شرکت FCP و ۵۴ شرکت ServCo هستند. حداکثر سرعت قابل ارائه در این سرویس بر مبنای ظرفیت خطوط مخابراتی و فاصله از مرکز ۲۴ Mbps (تکنولوژیADSL۲+) است.
تعرفه پایین حجم مصرفی بدلیل هزینه نگهداری، نصب و راه اندازی کمتر از ویژگی های مثبت این سرویس است. همچنین محاسبه کف و سقف تعرفه سرویس مطابق مصوبه ۲۶۶ کمیسیون تعیین می شود.

سرویس‌های ثابت بی‌سیم

سرویس‌های ارتباطی ثابت بی سیم انواع سرویس‌های ADSL، TD-LTE، وایمکس و اینترنت نقطه به نقطه بی‌سیم را شامل می شود. این دسته از سرویس‌ها هم همان محدودیت‌های بالا را دارند، منتها با این تفاوت که در همان حوزه مکانی قابلیت اتصال بی سیم را دارند ضمن اینکه امکان اتصال چند دستگاه به صورت همزمان را هم فراهم می کنند.
دارندگان پروانه TD-LTE تعداد ۴ شرکت دارنده پروانه FWA است. حداکثر سرعت بصورت آزمایشگاهی ۱۱۰ مگابیت بر ثانیه است که حداکثر سرعت عملیاتی آن هم ۴۰ مگابیت بر ثانیه برآورد شده است. اما محدودیت این سرویس قطع سرویس در صورت جابجایی بین آنتن‌ها، کاهش کیفیت سرویس با افزایش فاصله کاربر از آنتن و یا وجود اختلال‌های رادیویی، تعرفه بالاتر به دلیل نوع سرویس، هزینه نصب و نگهداری بالا و استفاده اختصاصی از فرکانس رادیویی است؛ قیمت گذاری خدمات این سرویس نیز مطابق مفاد مصوبه ۸۷ کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی است.
دارندگان پروانه سرویس های ثابت بی سیم سرویس “نقطه به نقطه” تعداد ۱۷ شرکت FCP و تعداد ۵۴ شرکت ServCo هستند. کاربرد ویژه این سرویس در برج‌ها و مجتمع های مسکونی، تجاری و اداری است که امکان ارائه سرویس اینترنت پرسرعت (ADSL) در آنها وجود ندارد.
وابسته نبودن آن به وجود امکانات در مراکز مخابراتی و راه اندازی سریعتر سرویس به‌دلیل حذفMDF مراکز مخابراتی منطقه از ویژگی‌های مثبت این سرویس است اما لزوم وجود خط دید مستقیم نسبت به POP site و نصب تجهیزات مورد نظر در محل مجتمع از نقاط ضعف این سرویس به حساب می آید.

سرویس‌های ارتباطی همراه

خدمات این سرویس‌های همراه که بر روی گوشی‌های تلفن همراه یا سایر دستگاه‌های اصطلاحا سیم کارت خور مانند تبلت‌ها قابل دریافت است؛ در انواع ۲G، ۳G، ۴G و احتمالا در آینده ۵G قابل دریافت است.
این سرویسها قابلت استفاده در تمامی نقاط تحت پوشش اپراتور خود را دارند اما به دلایلی همچون دوری از شبکه پوشش شهری اپراتور خود ثبات قطعی سرعت و کیفیت سرویس وجود ندارد.
دارندگان پروانه این سرویس تعداد چهار شرکت دارنده پروانه ارائه خدمات تلفن همراه (MNO) و تعداد شش شرکت دارنده پروانه MVNO است. حداکثر سرعت این سرویس بصورت آزمایشگاهی ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه و حداکثر سرعت بصورت عملیاتی ۱۵ مگابیت بر ثانیه است.
از محدودیت‌های این سرویس هم می توان به کاهش برد مفید آنتن‌دهی با افزایش فاصله کاربر از آنتن و یا وجود اختلال‌های رادیویی اشاره کرد؛ همچنین امکان اختلال در کیفیت سرویس به علت پدیده‌های جوی و موانع فیزیکی از قبیل ساخت و ساز و تعرفه بالاتر به خاطر حجم مصرفی نسبت سرویس ثابت از نقاط ضعف سرویس های همراه برای جذب مشتری است.

🗞منبع خبر: ایسنا

MVNO چیست؟